Denediğim her yol Şiiri - Murat Ülkü

Denediğim her yol bir duvara çıktı sonunda,
Sevdim, yük sayıldım; kıskandım, dar geldim sana.
Seni kendinden bile özgür bıraktım da,
Yine de sığamadım o daracık dünyana.

​Özledim, içimdeki yangın geceyi boğdu,
Yazdım, mısralar gözyaşımda boğuldu.
Şimdi kalem küs, kelimeler çoktan yoruldu,
Yazmıyorum işte, sessizliğim bile suç sayıldı.

​Sahi, hangi bedel beni sende kıymetli kılar?
Hangi yok oluş, senin kalbinde bir yer açar?
Ben düşmezdim bu kadar, bilseydim itileceğimi,
Yanmazdım ateşte, bilseydim külümün yerileceğini.

​Sınırı yokmuş meğer bu sessiz kaybetmenin,
Yazdıkca eksildim, bittim de yetemedim.
Hangi dilde susulur artık, rengi nedir bu acının?
Ben kendimi harcadım, yabancısını yenemedim içimin.

​Zirveden aşağı bırakılmış bir taş gibi ruhum,
Düştükçe parçalandım, un ufak oldu gururum.
Kıskanmak bir dertti, özgür bırakmak bin bir ölüm,
Ben bu aşkın içinde, en çok kendime geç kaldım.

​Bir eşik varmış meğer, insanın kendinden geçtiği,
Seni tanrılaştırdıkça, kendi ruhundan vazgeçtiği.
Şimdi ne sevginin tadı kaldı, ne nefretin bir izi,
Boşlukta sallanan bir urganmış, bu aşkın tek vaadi.

​Özlemek, bir cesedi canlandırmaya çalışmakmış,
Yazmaksa, kanayan bir yarayı tuzla yıkamakmış.
Ben senin için en çok "hiç" olmayı başardım,
Zaten en büyük kıymetim, senin tarafından hiç sayılmakmış.

​Ben düşmezdim bu kadar, kendime bir parça acısaydım,
Yanmazdım ateşte, bu külü en başta savursaydım.
Şimdi ne yapsam kıymetli olurum diye sormuyorum,
Çünkü biliyorum; ben sende öldüm, artık kendimi aramıyorum.

​Sana doğru koştukça kendimden ne kadar uzaklaşmışım,
Meğer ben senin aynanda, sadece bir gölgeyi kucaklamışım.
Kıymetim, senin kibrine kalmış bir sadaka değilmiş,
Ben en büyük ihaneti, bizzat kendi ruhuma yapmışım.

​Düşmekse düştüm, yanmaksa yandım işte en derinden,
Daha neyi koparıp vereyim şu yorgun bedenimden?
Sen benden ne istiyorsun diye sormak bile yük artık,
Seni de, bu sevdayı da, azat ettim kendimden.

​Şimdi kıymetim; senin asla ulaşamayacağın o yerdedir,
Sessizliğim, sana söyleyeceklerimden çok daha ilerdedir.
Yazmıyorum, yapmıyorum, aramıyorum artık o eski beni,
Ben bittim; ama bu bitiş, kendime döndüğüm o ilk sestedir.

​Ben düşmezdim bu kadar, elimi tutabileceğini sansaydım,
Yanmazdım ateşte, bir gün söneceğime inansaydım.
Ama bitti...
Ne senin kurbanınım artık, ne de kapındaki gölge,
Kendi karanlığımda buldum ben, en aydınlık yeri bile.

​Sen benden ne istiyorsun diye sormuyorum artık,
Cevabın bende bir hükmü yok, her şey fazlasıyla açık.
Yazmıyorum, olmuyor; varsın öyle kalsın,
Bu şiir burada bitti, senin de canın sağ olsun.