Ben Seni ben de büyüttüm.
İçime sığmayacak kadar,
kendimi Sende bitirirken.
belki de kadersizlik denilen yazgının
Nasıl bakarsan gözlerin öyle görülür.
Nasıl gülersen yüzün o kadar güzel görünür.
nasıl seversen öyle sevilmezsin...
bazen Senin sevdiğin kadar sevmez kimse Seni.
Aklında bir tek bakışlarım kalsın.
Gecelere sığmayan Yalnızlığın da,
Pişmanlığına dert katsın.
Göz yaşların süzülürken yanaklarından,
çaresizliğinin farkına var.
Ağlamayı yasaklamıştın Bana
Ne olur affet beni Sevdiğim.
dayanamadım Son yolculuğunda,
yıkılırken dizlerimin üzerine.
Ne olur bağışla beni bir Sevdiğim
Bekle diyor hayat, biraz daha bekle.
Sanki sonsuzluğu sunmuşta...
sanki saatler hiç bitmeyecekmişte,
sanki nefesler yeni alınmış gibi,
bekle diyor: yaşamadıklarım var dedikçe.
Bekledim Seni
Gecenin Sabahını beklediği gibi Bekledim
Asırlık bir çınarın
köklerini Toprağa verişi gibi.
Onca zaman geçti...
Yiten onca şey geri döndü aklımada
bir ruhum geri gelmedi,
bir kalbim uğramadı eskisi gibi.
Leylak Kokulu yanaklarından
Son busemi alırken...
Kulaklarıma Söylediğin Son Sözlerdi
Beni hayata bağlayan.
Belki bir evin verandasında oturup çay içmeyeceğiz,
Belki çatı katındaki pencereden çam kokusu gelmeyecek,
Sabah, uyanışlarımızda kokunla karışık.
Odun ateşinde pişen çayla kurulmayacak kahvaltılarımız.
Belki hiçbir sabaha “biz” diye başlayamayacağız.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!