Demlenen Keder Şiiri - Turgay Adlım

Bir güneşe mıhlanmışsa o yorgun bakışların hâlâ,
O yitik nurda can çekişen o boş zamana yanarsın.
Sanırsın ki her şey aşikâr, her şey apaçık ortada,
Oysa asıl sır, güneşin battığı kara suda saklanır.

Her bir batış, Zülkarneyn'in o derin sırrıyla demlenir;
Son ışık ufukta kaderin dokuduğu bir ince sancıdır.
Her zifiri karanlık, Hızır'ın sessiz adımıyla gelir,
Gönlüne cevher işler, seni o ilahi nura hazırlar.

Bırak çağlasın yaşlar, ruhun arınma yolu sadece budur.
Her su membaının hasretini duyduğunda ancak durulur.
Yüzünü göğe çevir, yıldızlar yalnızca bir ışık değildir;
Onlar İbrahim'in sabrına sunulmuş bir armağandır.

Durul artık, ey nefsinde kavrulup geceye sığınmış can!
Unutma ki her hüznün aksi vardır Esma'ül Hüsna'da.
Gece Rahman'ın şefkatidir, o sadece karanlık değildir,
Yıldızlar enginliğinde sessiz, ilahi bir tebessümdür.

Bu yol dikenli bir Miraç'tır: güneşle sınanır, yıldızla arınırsın.
Biri kalbi kasıp kavurur, yakar ve de küle döndürür;
Diğeri en saf hakikate, seni sessizce eriştirir.
Her tan vakti, devinen bir Kevser pınarıdır varlığın.