Demirciören'de Sonbahar

Bir vakitler sıcacık tene değen rüzgarlar
Kendini naza çeken bir sevgili edadır
Doğan güneşte bile kapkaranlık hüzün var
Artık vakti geldi, yaz mevsimine vedadır

Yemyeşil yapraklarda yavaşça sararmakta
Evvel kız olan doğa artık koca karı
Yapraklara öykünen havada kararmakta
Her geçen gün doğanın tuvali daha sarı

Esen rüzgar artık bir metfun heyula gibi
Oysa ki ağaçların dalları hep yeşildi
Ormanlar sanki hasta,renkleri ela gibi
Mezardaki ölüler ormanda mı dirildi?

Göçmen kuşlar henüz son nağmeyi söylemedi
Bir umut yaz mevsimi yeniden gelir diye
Kimse sevgilisini bu denli beklemedi
O name yazdan bize kalacak son hediye

Dalı kırık söğütün bin ahı var kalbimde
Renkler cümbüşvariden mahzuniyeye söndü
Açmayan gülün dahi günahı var kalbimde
Yalnızca doğa değil kalpte hazana döndü

İlkbahar, yaz, sonbahar, kış... ebedi bir döngü
Gerisi bir hayali alemde yerle yeksan
Yardan ayrı geçen her yaz içimde bir süngü
Mevsim değişirken hep kışta kalırmış insan