Sevgi, tedavi edilmesi gereken bir hastalıkmış,
Bir sancıymış insanın içine işleyen,
Bir ateşmiş damar damar yakan,
Ve seni sevmek… delilikmiş.
Oysa ben deliliğin en güzel yerinde kaldım,
Çünkü seni severken yandım,
Seni severken unuttum nefes almayı,
Seni severken sustu bütün yaralarım.
Gözlerimin çırpınışında sen vardın,
Kalbimin her sızıyla çarpışında sen…
Karanlığımın ortasında bile,
Bir tek senin ışığınla buldum yönümü.
“Aklımı kaybetmişim” dediler,
Ne önemi var ki, doktor…
Ben zaten kendimi kaybettim.
Kalbimi, ruhumu, benliğimi,
Sana bırakırken çoktan çıktım ben kendimden.
Bir nehir gibi taştım kollarına,
Bir yaprak gibi düştüm izine,
Ve geri dönüş yolumu çoktan yaktım.
Tedavi etme beni,
Bu yaraya ilaç olmaz,
Çünkü bu yara senin adını taşıyor.
Her merhem senin kokunu arar,
Her pansuman senin yokluğunu kanatır.
Ne zaman kapatsam gözlerimi,
Kanayan yanımda senin sesin dolaşır.
Aklımı değil, beni kaybettim…
Ve kaybettikçe buldum seni,
Kayboldukça vardım sana.
Deliliğim sensin,
Şifam sensin,
Ve bütün yokluğum da.
@dsız..
06 Eylül 2025
Kayıt Tarihi : 6.9.2025 23:34:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!