Delirmenin eşiğinde 02 37 21.10.20 24

Delirmenin Eşiğinde

Bir ben kaldım delirmenin eşiğinde,
Dost bildiklerimin sırtımda bıçak izleri,
Sevdiğimin hançer yarası, derin ve kanlı,
Her anı hatırlatıyor, kaybolmuş bir hayal gibi.

Şehir karanlık, umutlarım yok olmuş,
Sokaklar köşelerinde yalnızlığım fısıldar,
Bir ben kaldım, zihin sırlarımda kaybolmuş,
Yüreğimde tarifi zor bir acı, sarmalanmış bir yara.

Gözlerimdeki boşluk, yüzümdeki maske,
Delirmeye ramak kalmış, aklımın kıyısında,
Her yeni güne, daha da derinlere iniyorum,
Ne yapsam bulamıyorum kendimi, kaybolmuşum birden.

Acaba neredeyim? Kendi içimde kaybolmuşum,
Bulamıyorum kendimi, bu karmaşanın içinde,
Bir ben kaldım delirmenin eşiğinde,
Her adımımda biraz daha yitiriyorum kendimi.

Her gün bir hayal kırıklığı, her an bir tuzak,
Kayıp bir ruhum ben, gözyaşlarıyla kaplı,
Bir ben kaldım, umutsuzluk içinde boğulmuş,
Delirmenin eşiğinde, her nefeste biraz daha yıpranmış.birben kaldım