Deli Bilsinler Şiiri - Hüseyin Cihan

Beni hep yalnızlığımdan bildiler
Bir türlü mutlu olmayı başaramadığım hayat
Artık hayırımdan umudu kesmiş babam
Sevgisinden utandığım kız
Sevgimi ihanetle süsleyen kız
Beni hep yalnızlığımdan bildiler
Hurmaliz(de) bir gün doğuşuydu
Umudumu çaldı sahili döven dalgalar
Asil göğsüne ihanet damladı bir sevdanın
Saçak altlarında düştü yaşam parmaklarımdan
Tam o akşam söktüm gölnümü göğsümden
Yok oldu ellerimde
Babama söz verdiğim adam olma telaşım
Namluluları doğrultup
Gözümün uzandığı ufuklara
Dünyayı yönetmek geçti içimden
Oyuncaklara minnetsiz geçirdim çocukluğu
Meğer çocuk bildiklerim hiç büyümemişler
Hiç şiir yazamadım aşk(a) dair
Savaşların marşlarını bildim anca
Sessiz sedasız büyürken kavgam
Bütün mutluluklardan boynum bükük kaçtım
Gül dalında bulunsun isterdim parmak izim
Affetsin beni
Elleri nasırlı anam
Ve kasketinde dertlerini saklayan yorgun babam
Yine bir gece vakti
Yalın ayak ve ıslanmış halde
Karanlık hücrelerde buldular beni
Şimdi beni dinlersen
Yarı yolda kalmamalı
Geleceğe yürüyen türküler
Bırak zifiri karanlıkların gölgesinde deli bilsinler beni
Bana üzülmekten fazlası düşer sana ya dost
Bırak beni bırak deli bellesinler...