Delalim Şiiri - Polat İsmailoğulları

Olursa olur, olmazsa alıştık zaten,
Bir göz kırpışıydı umutlar bize.
Ne ilk hayal, ne de son sevdalardan,
Kırık dökük çıktık her imtihanda yine.

Delalim, adını yıldızlara fısıldadım,
Her gece, her solukta adını andım.
Göğsümde bir kuytuda sakladım seni,
Kimse bilmedi, kimse dokunamadı kanayan yerime.

Olursa olur dedim, seninle bir ömür,
Bir gülüşünle yeşersin kuru dallarım.
Olmazsa da... bilirim, sessizce severim,
Alıştım zaten, kendime bile itiraf edemediğim sancılarıma.

Yollar uzun, geceler tenha,
Bir başıma yürürüm, ay ışığına sorarak seni.
Delalim, yüreğimde açan en son çiçek,
Senin kokunla sarhoş her uykusuz gecem.

Bilir misin, ne zaman adını ansam,
İçimde kırk bahar uyanır gibi olur.
Ve her bahar sonunda, sensizliğe alışmak,
Bir daha, bir daha, yeniden yanar gibi olur.

Olursa olur, ellerin ellerimde,
Gözlerin gözlerime değerse bir gün...
Olmazsa da olur; ben seni,
Ömrümün eksik kalan duası gibi saklarım.

Delalim, sen bilmezsin,
Bir aşık nasıl sever sessizce, nasıl yanar gizlice.
Alıştım, alıştık,
Sevmenin en çok da içe atılan yerinde.

Olursa olur, olmazsa alıştık zaten,
Ama bil ki,
Her duada adın, her yalnızlıkta yüzün var bende,
Delalim...
Polat İSMAİLOĞULLARI...