Dejavu Şiiri - Kitapsız Şair

DEJAVU

Neydi anlamadım bir anda yaşandı
Birbirimizde aradığımız her şey vardı
Ne yaptım sana gidişin neye yaradı
Neşem gitti hayatım bir anda karardı

Bak şimdi arkanda nasıl biri kaldı
Sırtıma bindi aniden bir yük ağırdı
Büküldü dizlerim bunu taşıyamadı
Kalbimde bir sancı kafes ona daraldı

Kulaklarımı yanağımı bir ateş sardı
Hançer saplanmış ciğerim ile yandı
Konuşamadım alt çenem titredi kaldı
Gözlerimin içine içine iğne saplandı

Ellerim kendine tutacak bir yer aradı
Burnum salya sümük kemiği sızladı
Kafamda şimşekler beynim zonkladı
Çöktüm yere omuzum duvara dayandı

Düğümlendi boğazım nefesim çıkmadı
Ve sıra gelmişti gözlere onlar da ağladı
Ağla ağla zaten bıçak kemiğe dayandı
Ağla şimdi dövün dizlerini çare kalmadı

Hıçkıra hıçkıra ağla zaten her yer ıslandı
Vücudun bu ağır yükü asla kaldıramazdı
Ağlayınca bak bedenin nasıl da rahatladı
Sonra yine yaşarsın bu anı, onu hatırladı

Ve kimse yok mu diye bir ses yankılandı
Huzurumu almaya gelen birileri olmalıydı
Haydi kalk şimdi canın yeterince oyalandı
Oturma zamanı değil işler birikti katlandı

Narinmiş duyguların amma da nazlandı
Bitmeyen günlük uğraşların tekrar başladı
Her gün ki aynı rutin aynı dejavu tekrarladı
Zaten hayat bize ne zaman adil davrandı

#kitapsizsairim

ŞİİR NO:102