Değmezmiş Şiiri - Madu Bala

DEĞMEZMİŞ

Merhaba.. Merhaba...
İçimdeki kor ateşim, gel seninle karşılıklı konuşalım.
Ben çok yoruldum. gücüm takatim kalmadı.
Bitsin artık, yüreğim, dayanmıyor ezilip tükeniyorum..
Yalandan gülmelerimi bile kaldıramıyorum.
Kendime o kadar çok kızıyorum ki biliyor musun.
Ben nasıl bir cehaletin içine düştüm, nasıl bir boşluğa düştüm ki ?
Değmeyen bir zalimin, merhamet ve vicdansızın,
Yalan dolan sevgisine oyuncak oldum, kandım.

Beni kandırmasına, onurum ve gururumla oynamsına nasıl musade ettim.
ben böyle degildim esenyeller rüzgarlar gibi savruldum,
düşünüyorum da ben hakk ettim, benim neyime sevmek sevilmek.
şimdi daha iyi anlıyorum.
Ben farkında olmadan kendime sıkmışım,
sıktığım mermi sıyırdı geçtide öyle bir iz bıraktı ki
hiç bir merhem iyileştiremedi.

Benim kendime ait küçük temiz saf bi dünyam vardı,
Benim duvarımı ve çizgimi yıkmasına, nasıl musade ettim?
sahi benim bir nefese sevgiye ihtiyacım mı vardı?
Benim kendime göre derdim sıkıntım varken,
hepsini bir kenara bırakıp, sevdiğim canıma can olan adamı,
Hep düşündüm, onun için yandım dualar ettim.
Gecem gündüzüm hep onunla ilgilenmek ile geçti,
şu fani dünyada yanlızım dedi..
birbirimize can olalım can bağı olalım diye, hep düşünüyordum.

Oysa ki ben değmeyen bir cellat sevmişim.
masumca çıkarsızca su gibi berraktı benim sevgim,
Ben emek verdim ama... düşünüyorum da cellat bana ne verdi.
canıma can oldu mu Hayır? gözlerimi güldürdü mü? hayır..
beni mutlu ettimi hayır?
sadece ve sadece kor ateş, göz yaşı bıraktı.
Benim aklı dengemle oynamış.
Değmezmiş, Değmezmiş sadece ben farkında olamamışım...

MADUBALA ESENGÜL
17.09.2025