İyi değilim, anlamıyorlar, anlamıyorlar.
Kimseyle konuşasım gelmiyor.
Hele yeni bir insanla tanışasım yok.
Hayatla irtibatı koparmışım.
Değişik bir kafa, bomboş bir kafa.
Hevesi tükenmiş, yorulmuş, bitmiş.
Yeni şeyler, yeni yerler, yeni insanlar…
Kalsın, kalsın böyle bir kafa, düz kafa.
Sevdiklerimi unuttuğum bir evredeyim.
Tam toparlanıyorum derken,
Bu haldeyken nasıl size iyi geleyim?
Ben kendime iyi gelemiyorken…
İstediğim sadece biraz yalnız kalıp,
Kafamın içindekilerini dizginlemek.
Azcık müsade, biraz da anlayış…
Çözeceğim sorunlarım var benim.
Kayıt Tarihi : 31.1.2025 22:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anlatıcı, içinde bulunduğu ruh halini ve yalnızlık ihtiyacını dile getiriyor. Kendini yorgun, bitkin ve hevessiz hissediyor; yeni insanlarla, yeni yerlerle ya da yeni şeylerle ilgilenemiyor. Sevdiklerini de ihmal ettiğini fark ederek, kendisiyle baş başa kalıp kafasındaki karmaşayı çözmek istiyor. Şiir, bireyin ruhsal bir boşluk ve yorgunluk içinde, kendine dönüp içsel sorunlarını anlamaya çalışmasını ve anlayış beklemesini anlatıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!