Defne Şiiri - Esra Nizam

DEFNE I

...

Bu sabah bana bir şey oldu Defne?
Bambaşka birisi olarak uyandım.
Canımın yandığı yerden zaman dondu,
başka bir evrene geçtim sanki.
Göğsümdeki yanardağ buz kesmiş.
Ellerimdeki şiir kesikleri kabuk tutmuş.
Ayaklarımın kapıya meyli bitmiş Defne...

Çok garip değil mi ?
Gözümü açar açmaz
karşımda bulurdum onu .
Kulağımda mutlaka bir kuble
“Günaydın Sevgilim “diyen sesi olurdu .
Yoktu Defne!
Bu sabah yoktu .

Tamam ,
kabul ediyorum !
Var dediklerimde zihnimin oyunuydu zaten.
Konumuz bu değil Defne ?
Anlamıyor musun
Hayali de yoktu diyorum sana !
Çok farklı Defne çok sığ !

İnanabiliyor musun Defne?
Beynimi ele geçiren sorular...
Onları,
hiç sormadım bugün aynadakine.

-Seni hiç mi sevmedi ki ?
-Saçlarını mı beğenmedi ?
-Belki kokunu...
Şey….En acısı olan var ya :
Bizden nasıl bu kadar kolay vazgeçti?
Sormadım Defne !
Bugün aynadakine hiçbirini sormadım .

Durup durup masadaki eşini kaybetmiş
küpeye takılıyor gözüm.
Sanki içimdeki her şeyi
onun içine hapsetmişler
Tek başına bir vedayı sırtlanmış ,
Yarım kalmak onunda kaderiymiş gibi.
Küpe be küpe!
Ne alakası var şimdi bu şiirle ?

Ne oldu bana Defne?
Bu anlamsız donuk halim niye?
Yoksa hissedemeyeceğim kadar mı ?
Bir damla göz yaşı bile
akıtamayacak kadar mı ?
O kadar mı canım yanıyor?
Anneme gidelim mi Defne ?
Ben başka ağrı kesici bilmiyorum…

“Beni Affet Defne !
Yalan söyledim.
Her şeyi hissediyorum hala ,
Hemde çokça .
Henüz acıdan delirmedim yani .
Hepsi,
özledim diyemediğimdendi.

Biliyorsun ,
Ben anneme de hiçbir zaman
seni özledim diyemedim...
Şiir yazdım…
Beni anneme götür Defne.
Ben,
başka ağrı kesici bilmiyorum.
Anneme gidelim..

...

ESRA NİZAM