Dedim Dedi Şiiri - Samira Samiraninsiiri

İçimdeki Şehri Onaran Işık”

Dedim: Beni kıran şehrin içinden geçen hangi ışık?
Dedi: Çatlağını inkâr etmeyen sabah.

Dedim: Nereden doğar bu sabah?
Dedi: En çok üşüyen pencereden.

Dedim: Pencereyi kim açar?
Dedi: Korkusunu katlayıp kenara koyan el.

Dedim: El nerede güç bulur?
Dedi: Paylaşılan ekmeğin yanındaki sessizlikte.

Dedim: Sessizlik konuşur mu?
Dedi: Çanı çalan tramvayın arkasından kalan rüzgârla.

Dedim: Rüzgâr ne taşır?
Dedi: Çamaşır iplerinde kuruyan dua.

Dedim: Duayı kim öğretir?
Dedi: Süt kokusuna tebeşir karıştıran kadınlar.

Dedim: Kadınlar ne yapar bu şehirle?
Dedi: Külün üstünde filiz, yıkıntıda kapı.

Dedim: Kapının anahtarı nerede?
Dedi: Adını yüksekten değil, içten söyleyen dilde.

Dedim: Dil nasıl onarır?
Dedi: “Biz” diyebilince, kırık heceler birleşir.

Dedim: “Biz”e nasıl varılır?
Dedi: Yara yerlerini birbirine dayayınca.

Dedim: Yara ışığı sever mi?
Dedi: En çok orada çoğalır, çünkü gizlenmez.

Dedim: Ben bu şehrin gölgesinden nasıl çıkarım?
Dedi: Gölgeyi taşıyan bedeni ışığa çevirerek.

Dedim: Beden nasıl ışık olur?
Dedi: Affetmenin ince ateşinde ısınarak.

Dedim: Affetmek unutmak mı?
Dedi: Hatırayı yük değil, köprü diye taşımak.

Dedim: Köprü nereye kurulur?
Dedi: Gözümdeki çocukla, başkasının gözbebekleri arasına.

Dedim: Çocuk ne söyler?
Dedi: “Bak, her harf bir tuğla; her cümle bir pencere.”

Dedim: O zaman hangi ışık onarır içimdeki şehri?
Dedi: Pencereden içeri düşen, gözden dışarı paylaşılan.

Dedim: Adı var mı bu ışığın?
Dedi: Cesaret.

Dedim: Soyadı?
Dedi: Merhamet.

Dedim: Rengi?
Dedi: Küllerin üstünde yeşeren ilk filiz.

Dedim: Sesi?
Dedi: “Buradayım” diyen kalp atışı.

Dedim: Yolu?
Dedi: İçten dışa, dıştan içe—aynı çizgi.

Dedim: Ve son söz?
Dedi: Şehir seni kırdığında, çatlağından giren o ince ışığı sakın kapatma;
çünkü onarılan şehir, artık sensin.