Dedim Şiiri - Nihal Mirdoğan

Ve dahi*,zihnimi altüst ettiren
Hüsranlar yağıyor beden dilime
Yağdıkça gölgeme hüzün getiren
Yâr dedim figânla, neden dilime?

Ömre iliklemiş beklerken onu
Riyasız kalbime eklerken onu
Aşkımın mührüne yüklerken onu
Sar dedim ipeksi saten dilime

Gülümsüyorsam ki çile çekerken
Avucumu açıp yâri dilerken
Kelebek bildiğim ömür solarken
Zâr dedim intizar eden dilime

Sızım sızım girdi hicrannâmeme
Ruhuma düşmedi yâr nağme nağme
Yalnızlık çölümde nedir hengâme
Sor dedim kendine yeten dilime

Dedi ki; dertlerin yoğruldu pişti
Yangınlara yanık avazın düştü
Düştükçe gamzeler toprağı deşti
Kor dedim ahengi biten dilime

Issız kalmışım ki duyun,ne çare
Şu sağır kubbe de,ne de avare
Yaralıyor beni ya pare pare
Dur dedim imdada giden dilime

Sözüm bitiversin umuttur belki
Suskunluk hayali kurutur belki
Yine hüzün demek düsturdur belki
Pür* dedim hicranı güden dilime

Bitsin işkenceler bitsin kâbuslar
Kervan kervan bekler muamma suslar
Sırtta deve yükü dolaşsın puslar
Sür dedim çölüme yatan dilime

Yürüyen ruhumda ufuk daraldı
Titreyen bedende âhlarım kaldı
Tanyeri sevdayı,yokluğa saldı
Zor dedim nefesim batan dilime
....Hâr*dedim çaresiz, yutan dilime