Yokluğun hastalık gibidir sinsice eriten
Acısı zehir misali bedenime hükmeden
Sor ki nasıl yaşarım seni böyle severken
Artık bu yaman ayrılığa dayanamıyorum
Ölümlerden dönerim her gündüzün gecesinde
Sevgimin yükü büyük sıkıntımın çilesinde
Bir sen eksiksin sana ait gönül hanemde
Artık bu yaman ayrılığa dayanamıyorum
Gören beni kedersiz sanıyor ki; aldanıyor
Yüreğim sığmaz kabına, sensizliği yaşıyor
Zamanla sabrım da tükeniyor, ömür bitiyor
Artık bu yaman ayrılığa dayanamıyorum
Silemediğim zor dünlerin yarınlarındayım
Aydınlık dünyada ben sensiz kör karanlıktayım
Acılarım dinmiyor, kederdeyim, tasadayım
Artık bu yaman ayrılığa dayanamıyorum.
Her gün gözüm yolda, kulağım telefonda
Bedenimin dili olsa da hasbıhalde bulunsa
Bitsin bu çekilmez çile, dön artık bana
Artık bu yaman ayrılığa dayanamıyorum
19.07.1996/ 12:30 İstanbul
Kayıt Tarihi : 17.3.2013 15:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!