Sönmez bu şafaklarda yüzen alsancak
Sönmeyecekte, anaların bağrında yanacak
Sen üzülme şehidim,
Ölüm dediğin seninki gibi şerefli olacak
Öyle güzel,öyle şereflisin ki şehidim
Gelirken boş gelmedim
Sensizliğin memleketine
Bir kağıda sardım
Saçlarını koydum cebime
Gittiğim yerde seni özlerim diye
Artık üzülmüyorum
Artık boş değil hayatım
Şimdi sen varsın
Senle dolu her yanım
Gecelerim işkence değil artık
Bir hastalıktır gurur
Bir kez sardımı insanı
Kör olur,hiçbirşey görmez gözü
Bir unutkanlıktır,gurur hastalığı
Gurur unutturur insana,
Hiç hatırlamadığım halde,
Huzurunu içimde bir yerlerde hissettiğim,
O yaşlarımı özledim.
Canımın yanmasından korktuğu için,
Annemin attığı tokatları özledim.
Hayat bu insan yaşadıkça anlarmış
Yaşamaksa inişli çıkışlı bir yol,
Ömür sadece dört mevsim değil
Mevsimlerden ikinci bahar da varmış
Evlat göz aydınlığı derlermiş
Ey toprak,
Sana kara diyemem artık
Altın üstünden daha aydınlık
Sende nurlu sevdiklerim var
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!