Davuş Şiiri - Bülent Gökgöl

AŞKIN KISA METNİNDE
AÇTIĞIN YARADAN BESLENİP
KANDÜĞÜM SÖZCÜKLERLE
RUHUMDAN SESLENDİM
YARIN GÖZÜMDE GÜL-DÜĞÜM
Halka rağmen,halka karşı türkülerle kaçıncı,kiminci yok oluşu bu babilin bilin? ! Kimdi o uzun hikâyede habille kabili emziren? Ne yani doğuran kısrak mı utansın? Tamam, biri masaldı öteki masalcı başı, peki kim mesuldü bu uzun ve hatalı manzumeden? Beriki kösüz mülkiyetçi hala, öteki takmamış pek kimseyi ağustos böceği; Asi, marangozun doğrusu sadece kendine mi kaldı? Tesellici yaranamadı kimseye, ne dese eksik dediler! Çobanın düşünden almadı kimse pay, kırkı dolmadan ihanetle karşılaştı… Aşkı da aşığı da anlamadı kimse, anlamayacak mı?
AŞKIN UZUN METNİNDE
AYRILIKLA AVUNUP
SUSUYORUM SÖZCÜKLERLE
YAĞMURLANIYOR TENİM
ÇÜRÜYOR KİRPİĞİMDE HAYALİN
BEŞİKTE AYNI ÖZÜR, MEZAR DA
DÜN GÖNLÜMDE KÖR-DÜĞÜM…
ŞAMAN DEDİ Kİ_Yaşama bağlılığından uzaklaaşabilirsen; kontrol edebilirsen cesaretini, niçinler e bakanlarla, nasıllara b’akanlar arasında ki farkta göreceksin gerçeğin çirkinliğini! Kendi sebep ve sonuçlarınla zorlayarak ve kaygıları kuvvete dönüştürdükçe sindireceksin uzay-zaman-yaşamı ve hatta daha ötelerini…
Toprağı boşaltıyor, soldurup suyu, aldatıyorlar ateşi; özümle gördüm, ay aylasını düşürdü o gün, güneş alyansını sakladı utancından ve fakat sesleşmeden haberleşti iki gönül sahibi… Bilinsin diyedir!
AŞKIN KISA ZİAHINDA
DENİZE DÜŞEN DENİZ OLUR
YA DA SAHİLE VURUR
SAATİN HABERİ YOK
NE GELİP GEÇENDEN
NE DE ÇIĞLIĞINI YAKALAYIP
KÜLÜNDEN DOĞAN ÇOCUKLARDAN
Özellikle ötekilerin evvel diye anlattıkları seyri, sen gel şimdi belle, hemen de gör! An’a uyarla masalları, meselleri bak ve gör neler değişecek aşkta; kim bekleyecek ölümü, yaşamı? Dedim sana, demedi deme! Aşk boşluğun merkezi ve doğa sevmiyor boşluğu…
Şamanım bilmiyorlar, bilmiyorlar! Aşkı da, âşıkları da bağışla Ki en çok bilensin bağışlamasını! O kartallar uçurduğun dağlardan aldığın hoş kokulu kelimelerle, koyaklardan içtiğin suyun serinliği ile sesle, çoğalt içimizde köreltilmeye yüz tutmuş umudu. Yalçın kayalardan yüklendiğin cesaretle aydınlat örümcek bağlamış karanlığı ki, uyansın halkım. Yoksa her şair bir harf alıp gidecek şiirden, LAL kalacaklar.
İlk önce o en eski hayali anlat, dünden bu güne gelişini insanın; anlat ki bilinsin yazı(m) da yarının tutkusu hem de dünün hesabı! Öyle bi türküle ki yabanı, dağları, ormanı, uçurumları ve gerçek medeniniyeti: birilerini korkular sarıp kaçırırken uykularını, halkımın içine aşk kıvılcımları düşürüp, gönüllerde yangınlar yürütsün ÖZGÜRLÜĞE. De bir harf söylenmiş olsun

b.GÖKGÖL