Datça Şiiri Şiiri - Yasemin Özkaya

Bugün, ilk kez konuştuk seninle
Kırk yıllık dost gibiydik
Güldük saçma sapan şeylere
Sözcükler daha çok güldü üstelik
Gönül aşk istiyordu aslında
dostluk bahane.
bir çırpıda olur mu her şey.
Dur biraz, gel otur şuraya.
Bir dinlen…
sözcüklerinin peşine koşturma beni.
Fırtına bu geçer…
yalnızdım uzun zamandır.
acıyan yerlerim var...
İyi geldin bana

uzak dedim, yapma dedim…
aşk dedin, rüya dedin.
Sen uyudun,
Söküğünü diktim gece.
Bildin…
O bendim
Tanıdın beni puslu gecenin içinden…
Ben memleketim diye ağlarken
umut dedin, dayan dedin…
Memleket bizim aşkımız dedin
Aşksız yaşanmaz dedin.
Seni seviyorum dedin.
Biliyorum dedim.
Sen benden çok sevdin…
Elini tutmak istedim aslında…
Kırk yıldır ayrıyız
aynı hayalin içinde
Aniden
Birleşti iki deniz
Ben egeydim o Akdeniz …
Bildim
Biz Datçayız
kır kahvesiyiz, deniz kokusuyuz,
biz hürriyetiz,
kırk yılın hasretiyiz,
Kimsenin görmediği koyu bir ağaç gölgesiyiz
…
Mutsuz sonlu bir filmdi
yani bitti...
Sen gittin
Ben gelmedim
Gelemedim yani...
Deniz sensiz
Gökyüzü bensiz şimdi
Ne Datça kaldı ne hayallerimiz…