Dar Parka Şiiri - Bahar Özkutlu

Uyanıyorum üstü toprak
Tabutumun içinde,
Devinemiyorum, rahatsızım
Hiç de rahat etmediğim şu
Dar parkamla ölmüşüm sanırım
O gece..

Şimdi yalnızım oysa birkaç kişiydik
Öldürülmeden az önce
Şu karanlığın bir ucu yok mu
Aralasam, baksam şöyle bir
sevdiklerime,

Annemi çağırsam duyar mı ki beni ?
Yüreği duyabilir mi sesimi?

Doğum günümde kendi elleriyle ördüğü
Çiçek tarlası hırkayı tutuşturmuştu elime
Ben dağlara çıkmadan önce
'yok' dedimiştim 'olmaz anne',
'Parkam dar ama iyi saklar beni gece gizlice'
hatırlarım boynunu bükmüştü hafifçe..
gözyaşları düşmüştü hırkanın üstüne..

Seslendim içimden olanca gücümle anneme
Dalga dalga açıldı karanlıkta sisli pencere...

Annem pencere de komşular evde
Annemin gözleri karşı dağlarda
Elinde çiçekli hırka...

Biliyorum ah ediyor bana
Biliyor hiç rahat değilim burda
Bu dar parkayla..