Dar Ağacı Şiiri - Saliha Öcal

Leyl,urganından tutup çekiyor zifiri siyahlara.
Maksadı o ki,sürüklesin beni idam ağacına.
Ayak altıma koysun tabure,dursun cellat infaza.
Gözler tanık olsun,o dar ağacında sallantıma.

Müsaade yok,çeksin kara geceyi buğu kamera.
Yayınlasınlar arkamdan acımasızca kelamlarla.
Şerefimi kazanırım elbet yıllar geçtikten sonra.
Dökülmüş,ezilmiş gelecek parçalar yüksek makama.

Leyl,yas tutar;nehara vermez hiçbir suskunca dakika.
Güneş doğsada kırgındır,size akan ışınlarına.
Ay,lambayla aydınlıksa sebebi mazlumlar hatrina.
Yıldızlar parıldamaz,onların baktığı hiçbir yana.

Dinlenir şahitler,izlenir yaşantı koca ekranda.
Yerleri belirlenir,odun bol ateşi har çukurda.
Zebaniler,izin vermez ateş alçalsın al odanda.
Yükseldikçe yükselir çığlıklı dumanların tavanda.

Biz ne yaptık ahiretimize,bir boş uğraş uğruna.
Pişmanlık fayda etmez,dönemeyiz bir daha dünyaya.
Bir kez yaktık canı,bin kez yanıyoruz durmadan burda.
Dar ağacı bizi boğsaydın sıkıca, hemen orada.

Edremit/Van.