Dansı Unutan Kadın Şiiri - Korhan Külçe

Nermin eskiden dansı nefes almak kadar doğal yaşardı.
Mutfakta çay demlerken bile ayakları ritme kapılır, salonun ortasında dönerken saçları havaya karışırdı.
Müzik onun için sadece bir ses değildi; kalbinin açılan penceresiydi.

Ama bir gün, kimsenin tam anlamadığı bir sessizlik çöktü içine.
Ne bir olay, ne bir tartışma…
Sanki biri göğsünün içinde gizli bir düğmeyi kapatmıştı.

Nermin, artık hiçbir şarkıda kendini bulamıyordu.
Eskiden onu hayata bağlayan ritimler, şimdi kulağına uzak hatıralar gibi geliyordu.
Ayağı sürçüyor, içi sıkılıyor, elleri bile müziğe eşlik etmekten utanıyordu.

Bir akşam eve yürürken hava serindi; kaldırım taşlarının arasından rüzgârın taşıdığı o eski şehir kokusu yükseliyordu.
Tam köşeyi dönecekken, yıllardır duymadığı bir melodi çarptı kulağına.
O melodi… eskiden hep dans ettiği, gençliğinin umutlarını taşıyan şarkıydı.

Bir çocuk eski bir teypten şarkıyı çalıyordu.
Teyp hırıltılıydı, ses tam temiz değildi; ama melodinin sıcaklığı yine de vurmaya yetiyordu.

Nermin durdu.
Sanki yıllardır unuttuğu bir arkadaş, omzuna hafifçe dokunmuştu.

Çocuk bir anda başını kaldırıp ona baktı.

“Abla, çok güzel şarkı değil mi?”
Sonra ekledi: “Hadi oyna biraz.”

Nermin’in gözleri doldu, ama nedenini hemen anlayamadı.
Bir şarkı… bir çocuğun basit teklifi…
Nasıl olur da insanı böyle içinden sarsardı?

“Artık dans etmiyorum,” dedi kısık bir sesle.
Boğazına düğümlenen şey bir cümle değil, yılların birikintisiydi.

Çocuk şaşırdı.
“Niye? Bıktın mı?”

Nermin yutkundu.
“Bilmem…” dedi. “Bir gün… yok oldu işte. İçimdeki o şey.”

Çocuk, yaşına hiç yakışmayan bir bilgelikle gülümsedi.
“Bence hiçbir şey yok olmaz. Sadece bekler. Sen de onu azıcık yalnız bırakmışsındır.”

O anda Nermin’in kalbi tuhaf bir şekilde sıkıştı.
Sanki içindeki yıllardır kapalı duran o düğme ilk kez titredi.

Müziğin ritmi sokakta yankılanırken, Nermin adımlarının altında titreşen o eski sıcaklığı hissetti.
Çok küçük… neredeyse fark edilmeyecek kadar.
Ama yine de oradaydı.

Gözleri doldu.
Yıllardır yapmadığı bir şeyi yaptı:
Kalbini dinledi.

“Elimde değil,” dedi. “Korkuyorum.”

“Niye?” diye sordu çocuk.

Nermin, içindeki cevabı ilk kez yüksek sesle söyledi:
“Eskiden bana iyi geliyordu. Sonra… her şey değişti. Dans ederken artık kendimi bulamıyorum.”

Çocuk omuzlarını silkti.
“Belki de artık başka bir seni bulursun.”

Bu cümle, Nermin’in içindeki yaraya öyle yumuşak dokundu ki gözleri istemsizce yaşardı.

O an dans etmedi.
Adım atmadı, dönmedi, ritme kapılmadı.

Ama yıllardır ilk kez…
Kendine bir ihtimal bıraktı.

Eve dönerken kalbinde hafif bir sızı, hafif bir kıpırtı vardı.
Sanki yıllardır kapanan bir pencere, aralıktan biraz ışık almıştı.

O gece yatağa uzandığında şunu düşündü:

“Belki de dans etmek, eskisi gibi hissetmek değil…
Kendi içimi yeniden bulmayı öğrenmektir.”

Ve o an karar verdi:
Bir gün yeniden deneyecek.
Belki yavaş, belki tedirgin, belki eksik…

Ama yeniden.

Çünkü bazen insanı hayata döndüren şey büyük bir mucize değil;
Unutulduğunu sandığı bir ritmin, kalbinde hafifçe kıpırdamasıdır.

Yazan
Korhan KÜLÇE