İçimizdeki sevgi boşluğunu doldurduğumuz ölçüde insanız.
Her insan doğarken nurdur, cennete yakışır, cehenneme çevirmeyelim.
Köklere su taşımadıkça; yapraklar, güneşle dolsa da ağaç yeşermez.
İnsanlar nehir gibidir. Denizin kalbine girmek için durmadan akarlar
Kafalarını karanlıktan çıkarmayanlar, dışarıdaki aydınlığı fark etmezler.
İnsanoğlu tohumun zehirli olduğunu bile bile her seferinde dönüp yine eker
Huzuru bulmak için kimin ne dediğine değil, içimdeki sese kulak veririm.
Dışarıdaki yağmurdan kaçıp, içimdeki fırtınada boğuluyorum.
Okumak uğruna çekilen her zahmet, rahmettir.
Şevki atik
Kayıt Tarihi : 16.4.2020 17:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!