Daha Önce Hiç Ölmemiş Gibi

Eskimiş bir acının kapısındayım bugün...
Önüme dikilmiş çocukluğum kanlı bir defterle beni bekliyor;
Korkarak bakıyorum yüzüne, hüzünle bakıyor yüzüme...
Gel diyor, kapanmayan hesapların ; kanayan yaraların bekliyor.
İtiraz ediyorum ona, annesine karşı koyan küçük bir çocuk gibi...
Ağlıyorum sanki daha önce hiç ağlamamış gibi...
Nefesim acı bir yumruya kör bir pusuyla yenik düşerken,
Düşü veriyorum bir bir toz pembe bulutlarımın üstünden,
Vedalaşıyorum gülüşlerimle katran karası bir gecenin içinden,
Çocukluğum bir gardiyan gibi tutuyor kolumu tenimdeki derin izlerin üzerinden,
Ve kabullendiğim kaderimle soruyorum gayri ihtiyari -cezam ölüm mü gerçekten?
Çocukluğum önde ben arkada dikenli bir patikadan ilerlerken,
Tiz bir kahkaha sesi çınlıyor zihnimin derinliklerinden,
Ölüm mü korktuğun yoksa kaderin mı kaçtığın gerçeklerinden,
Kelimeleri tenime birer kurşun gibi isabet ederken,
Şah damarımı delip geçen bir bıçağın gölgesinden, gözlerimde görüyorum çaresizliği
Ve ölüyorum sanki daha önce hiç ölmemiş gibi.