Dağlara Sor Beni Şiiri - Fikri Kalem

Ben bir sevdaya düştüm,
Düştüm de… kalkamadım be kardeşim.
Yollar küser mi adama?
Ben yürüdükçe — taşlar ağladı ardımdan.
Bir yudum umutla çıktım sokaklara,
Ceplerimde kırık dualar…
Her adımda sen vardın,
Ama sen...
Yoktun ardımda.
Gecenin göğsünde taşıdım seni,
Yalnızlığımı sardım üstüme battaniye gibi.
Adını kaç kez haykırdım göklere,
Kaç kez unuttum gibi yapıp
İçimden tekrar tekrar kaç kere ezberledim biliyormusun.
Kalbim bir yangın yeri artık,
Tutuşur adınla hâlâ…
Bir mendil düşmedi avuçlarıma,
Sen giderken arkamdan.
Bir çift göz bırakmadın bakacak,
Oysa ben...
Ben sana ömrümü bırakmıştım.
Gömleğimde kan,
Dizlerimde yol tozu,
Bir ben kaldım bu şehirde,
Bir de sessizliğin yankısı.
Yalnızlık sigara gibi tüttü içimde,
Her gece biraz daha bittim...
Ve her sabah,
Biraz daha sensiz doğdu dün biliyormusun?
Dağlara sor beni,
Taşlara, rüzgâra,
Bir adamı sevdası nasıl öldürür,
Onlara sor beni...
Ben bağırırım şimdi —
Küfeler dolusu acıyla!
“Bir kadını çok sevdim ben...
Ve kendimi onun gözlerinde kaybettim.”
Diyorum ya!
Duysun herkes:
“Bir kadını çok sevdim ben...
Ve kendimi onun gözlerinde kaybettim.”