Dağlar Şiiri - Orhan Semiz

Dumanı alır başına dost eder,
Senden sılaya geçilmez dağlar.
Kıvrım kıvrım yollara gerilmiş,
Dereler eteğini çizmez dağlar.
Sümbülleri buram buram.
Rüzgar nağmede,ıslık çalar.
Kurtların,kuşların evi,aşı,
Yoksulların yoldaşı dağlar.
Aşıkların yükü bu dağlar.
Yosunlu taşların,
Koca sevgilisi.
Sürülerin otlağı,
Çoban kavalının yankısı.
Sevenlerin aşılmaz engeli.
Çoşan suların seli.
Seyranların yücesi dağlar.
Kimine bağ olur üzüm verir.
Kimide durur gölgesinde dinlenir.
Atların sırtında aşılmaz.
Küsmüş tepesine uçaklar konmaz.
Binlerce dert taşırda deşilmez
Ferhat olsan güreşilmez.
Biri balta vurdu eteğinden,
Kimi bomba bıraktı tepeden
Bir kibrite bin feryat çamlardan.
Minik minik serçeler,
Avlandı birer birer.
Çığ oldu yüreğine yangınlar.
Maden için delindi dağlar.
Para etmiyor diye terk edilen bağların,
Sırtı insana dönük dağların,
Taş ocaklarında çıktı feryadı.
Yendi,tükekdi dağlar.
Uygarlık oldu adı.
Duyun son nefesteki ahı,
Neydi bu dağların günahı.

l5.05.2008