Dağın Aynası Şiiri - Recep Turcalı

İnsanları tanımak mı istiyorsun?
Götür onları dağa…
Dağ, maskeleri sevmez.
Rüzgâr çarptıkça dökülür boyalar,
Sessizlikte yankılanır gerçek sesler.

Ateş sönünce anlarsın,
Kim ışıkmış, kim gölge…
Kim dost, kim sadece kalabalık.

Orada, doğa sorar sorusunu:
“Kendini bile tanıyor musun?”

Rüzgârın uğultusu, taşların sessizliği,
Yıldızların altında, gerçekler belirir.
Maskeler düşer, roller kaybolur,
İnsan çıplak kalır, doğanın önünde.

Dağdan indiğinde anlayacaksın,
Gerçekten tanıyıp tanımadığını.
Belki de o zaman fark edeceksin,
Onları hiç tanımadığını…

Zirvede yankılanan sözler, vadide kaybolur,
Gerçek yüzler sis perdesinden görünür.
Yapay gülüşler, yerini gözyaşına bırakır,
Dağ, insanı soyunur, ruhunu açığa çıkarır.

Dağdan indiğinde anlayacaksın,
Gerçekten tanıyıp tanımadığını!
Belki de o zaman fark edeceksin,
Onları hiç tanımadığını…

Her yüz, bir maske takar şehirde,
Her kelime, bir yankı olur dağda.
Belki de tanımak dediğin şey,
Sadece kendi gölgende saklıdır…

Dağdan indiğinde anlayacaksın,
Gerçekten tanıyıp tanımadığını!
Ve belki o an fark edeceksin,
Kendini bile tanımadığını…

Hiç tanımadığını…
Belki de kendini bile…