Dağın Ardı Arkadya Şiiri - Ali Tekmil

bir çağ bahçesine düştüm ki
önüm arkam namlu gülleri
sağım solum balistik

yalnız kendi gözleriyle bakmasını
kendi dizleriyle yekinmesini
kendi ağızlarıyla gülmesini bilen
insanlara kandım ben

bir tutu’lma oyununda kısayı çektim
uzun bir menzile giriftar oldum
ve ağır bir kavgaya kalebent
gözlerini
dizlerini
ve ağzını yedeğime aldım
yenilmem artık

terkimde gözlerin oturuyor
açlıkmış
hayınlıkmış
çıyanlıkmış ne gam
gözlerinin açtığı
gökyüzü yetiyor bana
gerisi az acılı serencam

bu bahar namlu gülleri aşka açacak
bir başka gerinecek balistik göğü

bu bahar kendi kaderine gömülecek
düş karası
döş karası
kardeş karası
kendi sinine

o zaman akşamın saçlarını usul imbatlar tarar

köz buluttan iner ellerin
sular bahçemi
bir mayıs trenine bindirir
o zaman kekik ve keven
akasya ve taflan
yirmi dört saatte yirmi beş saat
damarımda akan

kurşun nece tanır toprağı ve teri
kılıç ne umar belin inceliğinden
aslımız insandır bunu bilirim

bir kare’den sana bakıyorum
gözlerim açık
dağın ardı Arkadya,

Ali Tekmil. 08.03.2016- Arkadya.