"d" Şiiri - Ahmet Hakan Gözcü

artık anlatamam kimseye
sözlerim küle döndü içimde
bir ağırlık var dilimin ucunda
ama konuşmak…
konuşmak da yorgun artık benim gibi

gözlerim geceyi ezberledi
ışık uzak bir ihtimal
tükenen bir mum gibi yanıyorum
sönmek dileğim
ama rüzgar bile esir benden

bir yokuş gibi hayat
her adımda biraz daha eksiliyorum
dizlerim değil
ruhum çöktü yere
taşınmıyor artık bu beden
bu yürek…
çoktan kırılmış bir aynadan farksız

ellerim tutmuyor
tutsam da ne fark eder
zamanı avuçladıkça eriyorum
yorgunum
yaşamaktan değil
yaşar gibi yapmaktan yorgunum

her nefes bir suç gibi
her an bir ceza
düşe düşe alıştım yokluğa
düşe düşe sevdim
dibe vurmayı

susuyorum
çünkü sessizlik daha anlamlı
çünkü kelimeler,
söylenmeye değmeyecek kadar boş
içimde çığlıklar var
ama bağıracak gücüm yok

şimdi
ölüm bile bir lütuf bana
çünkü hayat,
en büyük cezayı verdi çoktan
yaşıyorum sandılar
ama ben çoktan gitmiştim
bilmiyorlar

gözlerimi kapadığımda
dönmeyi düşünmüyorum
uykumda bile yorgunum
çünkü düşlerim bile
karanlık artık

adını D koyuyorum bu şiirin
çünkü daha söyleyecek
hiçbir şeyim kalmadı.