Çürümek-yaşamak-doğmak

İnsan en çok umudunun bittiği yerde kırılır.
Sonra acının en afillisi doğar içine.
Hüznün mor bahçesine düşer
sevdaların yorgun düşü.

Sol yanında harlı yaralar açılır.
Bir suskunluk devrilir geceye,
göğsünde yankılanır eski bir dua.

Kırık bir aynadan bakılır buğulu sabahlara.
Gözlerden çatlamış bir zaman akar.
Ne geçmişe tutunabilir ne geleceğe...
Bir boşlukta asılı kalır hatıralar.

Yalnızlık, siyah bir perde gibi iner üstüne.
Sesler uzaklaşır, renkler solar.

Geriye üç seçenek kalır önünde:
İlki: kırıldığın yerde çürümek...
Bir suskunluğun kök saldığı karanlıkta
yavaşça solup, gölgeye bile yabancılaşarak.

İkincisi: kırıklarıyla yaşamak...
Her adımda sızlayan bir hatırayla
zamana direnip, gülüşlere eksilerek.

Üçüncüsü: kırıldığın yerden filizlenmek...
Kırığın içinden bir ışık sızdırmak,
toprağa düşen acıdan bir şiir büyütmek,
mor bahçeyi yeniden yeşertmek.

İnsan, bir seçim yapar kaderinden.
Belki yeniden doğmak, yaşamak...
Belki de çürüyerek yeniden başlamak için.
Ve zaman, o seçimin yankısıyla yeniden akar.

08/10/2025
01:08 #wahran
@demlenmisSiirler
(622)