Cumartesi Anneleri Şiiri - İzzettin Coşkun

Gözlerimin koyularında sakladım seni..
kimse görmesin diye bir mezarlık gibi
örtündüm sana...

bir ananın gözyaşlarında gördüm çaresizdaşlığı..
Onlar sadece yerel kanallarda yazılmıyor, gösteriliyorlar.
gazetelerde, sokaklarda yazılmıyor yazılmıyor diyerek...! ! !

Insan kaç defa ölür ki
Kaç defa bir mezar taşında gömülebilir ki
Böylesine kirlenmiş bir doğada
bir mezarda toplanmak olmuş son buluşmalar.
ama sadece toplanma kısmı gerçekleşir.

Müslüman kardeşliği aranmaz
bu cografyada insanlar
’ünlü düşmesi’ gibi devrilirler.
onlarda örtülüydü,
Ama daha çok gözyaşıyla, acıyla...
müslüman var, kardeşliği bulunmaz...

Çünkü kürd olmanın suçluluğunu taşıyorlar boyunlarında.
sırat Köprüsüne kadar tabutlar uzanır,
mezopotamyada toplu mezarlar toplanır cesedlerle.

Yasaklı kitaplar gibiydi tenlerindeki uğultu.
Cumartesi anneleri ağlıyor demek bile ağırdır...!
çünkü ne ağlamak acıları silebilmiş
nede ağlamak kalmış o volkanik gözlerde...