Cumali Durmaz Şiirleri - Şair Cumali Durmaz

Mutsuz musun ?
Hep Üzdüler mi seni?
Sevdin Ama sevmediler mi seni ?
Değer verdin ama Değerini mi bilmediler ?

Hep geçer dedin ama hiç geçmedi mi?

Uyan gafil uykundan rüyadan hepsi yalan
Kanma dünya malına hep hayaldir âlaya
Nice insanlar göçtü giderken elleri boş
Kazanmak istiyorsan dön yüzünü Mevlâ'ya

Zaman geçip gidiyor nafile telaş ile

Çocuktum yıktılar umutlarımın dallarını
daha yeteşermeden çocukluk çağımda okumak hayalleri içerisindeydim.
Daha 14 yaşımdaydım annemi kaybetmiştim babam ise üvey anne getirmişti Ölen Annemin Üstüne.
Tutmuyordu yerini ölen annemin o şefkatli kollarını ve sıkcaklıgını.

Dedim ya daha 14 yaşımdaydım! Hayat vurmuştu o yaşta sillesini.

Sen bir hastaydın yüreğime girdiğinde,
şimdi ise iyileştin taburcu oluyorsun.
Böyle bitmesi mi gerekiyordu.
Seni benimsemişken, Dallarına tutunmuşken

geceleri agrıyan kalbimin sancıyla uyanıyorum ama yoksun yanımda

Yorgunum...
İnsanların sahte dostluklarindan, sevgilerinden.
Bitkinim...
Sana koşmaktan, koşupta yetişememekten.
Umutsuzum...
Gidenlerin bir daha gelmeyeceğini bildiğim için.

Yeter Allah Aşkına Üzme Gel
Ne Bir Adım Daha atacak Mecalim Kaldı.
Kendim den Vazgeçtim Artık yok Umudum.
Kır, üz, Öldür , İstersen Süründür Ama Gel.

Afacan Bir Çocuk Gibi Laftan Anlamıyor Kalbim.

Yırttıp attım artık mazimde her ne varsa...
Biliyorum gelmeyeceğini;
Gitmelere alıştım...
Kırık, dökük, bin parçayım, özledim zalim seni,
Uzun zaman olsa da , yokluğuna alıştım...