Çul Şiiri - Hakan Karaduman

ÇUL

Hangi yüreklere serdin çulunu,

Azıcık huzur ararsın sohbetlerde

Hemen toplanırlar sen gelince;

Toprağın tozunu yeni emerken çulun,

Hemen gitme telaşı onlarda,

neden ki?

Sen, bağdaş kurup oturunca yere,

feodal gücün, yalandan patronun sert kıçı,

Yüzlerine söyleyecekken…

….

biraz rahat bırakın beni der içindeki çığlıklar, duyulur mu?

az önce zeytin ağacının dalında bıraktım çocukluğumu,

Birazcık gölgenizden uzağa…

Çulum daha yeni değmişken toprağa,

Kelimeler!

Kelimeler hiddetlendiler!!!

Gerçeğin donunu indirmemden çok korktular,

Aniden yerlerden kalktılar; bu ne heybet yahu!

Konuşacaktık,

Konuşamadık,

Dinlemezdiniz zaten,

Neden erkenden kalktınız yerden?

Oysa ben,

Evet

Ben

çulumu zeytin ağacının gölgesine serdim

çuluma düşer birkaç zeytin tanesi,

yorgun düşlerimden damlar birkaç

düşünce teri.

Hakan Karaduman