Çoruh'tan Bir Damla Şiiri - İlyas Memiş

Asırlardır vatanın bağrından akar Çoruh.
Sığmaz dar geçitlere etrafı yıkar Çoruh.

Onu ne yüksek dağlar ne gür kaynaklar besler;
Onu bu kutlu yola engin denizler sesler.

Donduramaz en çetin, en soğuk kışlar onu,
Durduramaz en yalçın, en sarp yokuşlar onu.

Çoruh Anadolu’da bir destandır çağlayan,
Çoruh’ta akan sular, su değil birer volkan…

Şehitlerin kanıyla besler onu Kop Dağı,
Odur şanlı Çoruh’a hayat veren kaynağı.

Toplanırdı dağların özünden damla damla,
Coşardı vadilerde her mevsim ihtişamla.

Koptu derin sularda ne zaman ki fırtına,
Bir ayrılık ateşi düştü serin bağrına.

Akarken çağlayarak öz vatanında özgür,
Bir garip çeşme gibi yâd ellere dökülür.

Etmez onu teselli, ne sel ne de yağmurlar,
Dindirmez hasretini her bahar eriyen kar.

Ayrı düşeli yurttan mahzun, bulanık akar,
Memleket sevdasıyla yüreği yanık akar.

Ne zaman son bulacak Çoruh’taki bu hicran,
Ne gün kara bulutlar kalkacak ufuklardan.

Şahlanacaktır elbet coşkuyla bir gün Çoruh,
Türk’ü tüm deryalara hâkim kılacak bu ruh.

Kasım 2011