Çöllerin Puslu Sesi Şiiri - Mesut Yüksel

İnsanlığın unuttuğu, kurak bir çölüm ben.
Sarı bir okyanus gibi sararım her yanı.
Yakıcı güneşin altında
kavrulur gün boyu yaşam;
canlılar, bir gölge arar serinlemek için.

Bir anda gizlenmiş
bir vaha olurum derinlerde,
belli belirsiz görünen bir serap.
Kervanların sırdaşı,
bedevilerin yoldaşıyım.

Büyük İskender’i yuttum varlığımla;
Yavuz Sultan’ı selamladım bağrımda.
Timur’a fısıldadım
amansız yolculuğunda.

Ben, rüzgârın savurduğu,
uçsuz bucaksız
bir kum fırtınasıyım…

Ezeli ve ebedî;
tarihin güneşinin kavurduğu
kadim bir coğrafyayım.