Bana Çok Gördün Şiiri - Servet Kaan Güldü

Cevapsız sorular o kadar fazla ki duvarlara bakıyorum, onlarla konuşuyorum
Sadece onlar dinliyor beni, insanlar gibi akıl vermiyor, ama sadece dinliyor
Gökyüzüm tavanlar oluyor, bir odada tek başınayım ama hep umutlarım da kayboluyorum
Sadece odam kabul ediyor ve hep ayna da gördüğüm kendimle göz göze geliyorum

Yalnızlık işte kabulleniyorum tek Başıma Olmayı bir başıma Kalabilmeyi.
Hiçbir zaman beni seven, yanımda olan, derdimi dinleyen bir sırdaşım olmadı.
Talihsizlikler beni buldu insanlara karşı zorba olmak yerine iyi olmayı seçtim yine olmadı.
Sanki dünya kötüler için tasarlanmış ve bana verilmiyor yaşama imkanı
Düşünüyorum da eğer bu dünya gerçek olsaydı insanlar bu kadar sahte olmazdı

Bilemezsin sen, her nefes alırken içime hançer saplaniyor
Bilemezsin sen, kalbim, yüreğim günden güne kan ağlıyor
Bilemezsin, dertlerim beni her gece çaresizliğe sürüklüyor ama bir türlü öldürmüyor
Bilemezsin ki can çekişlerimi, acılarım yüreğimi nasıl kanatıyor

Tüm isteğim sadece insan kalabilmeye yönelikti çok gördün
Haram bilmedim, yemedim, vicdanımın sesi olmak istedim sadece çok gördün
Bir çocuğun gözlerinden masumiyeti bir gülün gözünden aşkı bana çok gördün
Ezmedim bir karıncayı sevmekten başka bir günahım yoktu çok gördün