Çok geç… Şiiri - Ahmet Toper

Bir yabancı pencere önünde solmuş sardunyalar gibi buruk
Sana kayıyor bu çaresiz gözler gecenin son ikliminde
Dalgın namelerden dinliyorum seni şimdi, uzaklardan
Yalnız, dilsiz, ve çaresiz kör bakışlarla, yarınlardan

Yanımda sadece bildiğim yarım hatıralar kalan ellerinden
Karşımda bilmediğim renksiz manzaralar yaralanmış yüreğimden
Duydum diğerleri gibi kavuşanların masalını her an en derinden
Bilmenin bilinmez bir korkusu var gözlerimde
Bilmiyorum neden?

Sana kaçan uykularım kovalar daim geceyi
Her nedense bir türlü sabah olmaz bu günlerde
İçimde çakılı duran bir şey var ki yaralar bu bedeni
Her nedense bir türlü kanım akmaz bu sebeplerden

Sinmiş üzerime hazan içinden son geceyle portakal çiçeğinin kokusu
Gözlerimiz birbirine değmiyor gecenin serinliğinden
Birleşmiyor akan yaşlarımız nisanın yağmurlarından
Sen uzaklardaki bir kavuşulmayanın masalı
Sen son sayfamda bitiremediğim acıklı bir şiir
Her zaman güzel, her zaman eşsiz ve özel

Çok geç artık bu sevdadan dönmek
Çok geç seni kendimde terk edebilmek
İçimde çakılı duran bir ağrı var ki dağıtıyor bu bedeni
Her nedense bir türlü canımı almaz tanrım bu sebeplerden

Bir gün anlarsın umarım sevilmenin tadını
Bir gün hissedersin bir kalp atışının nasıl hızlandığını
Çok uzaklara gitse de sevilen
Bir gün anlarsın içinde çakılı duran aşka adanan acıyı

Çok geç artık bu son geceden dönmek
Çok geç artık seni kendimde tekrar tekrar şekillendirebilmek
Çevirdiğim her sayfada sen yazılısın
Okuduğum her satırda sen saklısın
Çok geç…
Çok geç artık kendimden geçebilmek…