Çok Dost Gördüm Şiiri - Baki Ortak

Çok dost gördüm…
Bir masanın etrafında dizilmiş,
gözlerinde samimiyet maskesi,
ellerinde hesap makineleriyle.
Bir gülüşlerine kandım,
bir omuzlarına yaslandım,
meğer her tebessümün arkasında
bir pusunun sessiz nefesi varmış.

Riyakârlık öyle büyümüş ki,
artık dostluk bile süs olmuş dillerde.
Menfaatin bittiği yerde,
sevgi de bitiyor, selam da.
Dostluklar kiralık,
sadakat ise çoktan mezarda.

Üç kuruşluk menfaat için
kalem kırdılar adımı,
bir çay parasına dostluğu sattılar,
bir selamı bile çok gördüler.
Sırtımdan vuranların sesi yok,
ama hançerlerinin izi hâlâ sıcak,
hala kanıyor yüreğimin derininde.

Bir tebessüm uzatır,
arkasından hesap yapar,
bir “canım kardeşim” der,
ertesi gün hançerini bile parlatır.
Yüzünde gül, içinde zehir,
sözünde bal, yüreğinde pas vardır.

Bir zamanlar inanırdım,
“insanlık ölmez” derdim içimden,
meğer ölmemiş ama
can çekişiyormuş dost maskeleri altında.
Gözlerinin içine bakarsın,
ışıltı zannedersin,
oysa o ışıltı, çıkarın parıltısıdır.

Bir zamanlar “kardeşim” derdim,
şimdi isimlerini bile anmamaya yeminliyim.
Her biri kendi menfaatinin yörüngesinde,
ben ise hâlâ vicdanın gölgesinde yürürüm.

Bir rüzgâr esti,
savruldu bütün sahte dostluklar,
bir yağmur yağdı,
yıkandı yalanlar bir bir.
Gerçek kalan bir tek ben oldum,
bir de içimdeki sessiz isyan.

Sandılar ki yalnız kalınca çöker insan,
oysa ben yalnızlığı sevdim,
çünkü orada yalan yok, çıkar yok, hesap yok.
Yalnızlık, bana insanlığı hatırlattı yeniden.

Bilsinler,
her sırtımdaki yara,
bir zamanlar “dostum” dediğimden yadigâr.
Her çizik, bir kahkahanın bedeli.
Ve ben,
o kahkahalara hakkımı helâl etmiyorum.

Artık dostluk istemem,
bir çift dürüst göz yeter bana.
Bir “nasılsın?” desin içten,
bir “iyiyim” diyebileyim utanmadan.

Yalnız kalmak mı?
Olsun.
Hiç değilse yalnızlığım bana ihanet etmez.
Yalnızlığın yüzü yok,
ama dostların maskesi var.

Dünyanın düzeni bu olmuş:
Menfaat varsa dostluk var,
yoksa yalnız sen varsın.
Ve ben…
ben hâlâ aynı kalemle yazıyorum,
yüreğimin hakkını vererek,
insanlığın utancını haykırarak.

Bırak dost sandıklarım unutsun,
bırak dünya menfaatle dönsün.
Benim yüreğim dönmez,
benim kalemim satılmaz,
benim sözüm eğilmez.

Ve bir gün sorarlarsa kimdi bu adam,
kimdi bu yüreği dolu, sözü kırık, kalemi sert diye,
desinler ki:

O, yalana baş eğmeyen bir garip Şair...
Adı Kul Ortak’tır.