Çok canım yandı benim,
Sadece sessizliğim duydu bunu,
Ne gözyaşımı gördüler,
Ne içimde kaç kere yıkıldığımı.
Geceler dost olmadı,
Sabahlar çare…
Bir gülüş aradım,
Karanlık hep aynı perde.
Sevdiğim gitti,
Güvendiğim kırdı,
Ben sustum,
Her susuşumda içim daha da kanadı.
“Güçlü ol” dediler,
Ben zaten kırık dökük bir duvardım.
Ne varsa içimde yıkıldı,
Ama hâlâ ayaktayım,
Bak, bu da acının alnı açık zaferidir.
Çok canım yandı benim,
Ama hâlâ seviyorum yaşamayı,
Çünkü küllerimden doğmak,
En güzel intikamdır acıya.
Kayıt Tarihi : 24.5.2025 16:44:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!