Çocukluk Ah çocukluk Şiiri - Muhammet Demir

Dışımda her adımı ağırlaştıran bir yük,
Bir deri,yorgun, yamalı bir his.
Yüzümde rüzgara dönmüş bir bayrak,
İçimde,sende, hepimizde kalmış bir sis.

Ama orda, tam göbeğimde, ıssız,
Saatlerin toz tuttuğu bir oda...
Bekler,soluksuz, jelatini sıyrılmamış,
O ilk heyecan,o saf arzu, o kod adı: ÇOCUK.

Bir bilye avucunda ılık,
Bir gazoz kapaklı günlerin hatırası.
Düşerse yere,yedi kere sıçrayacak,
Kırılacak diye korkan bir yürek parçası.

O çocuk ki, yağmuru davet eder pencereden,
Gidenin ardından"dön" diye fısıldar.
Ve her akşam,yorgun bedenim eve varsa da,
O,hâlâ sokakta, topunun peşinde koşar.

Ben ki, yalnızlığı katmerlenmiş bir adam,
Yükümü bıraksam da şu köşebaşına,
İçimdeki oğlan çıkar,koşar ıslak parklara,
Unutur bütün düşüşleri,bütün yaraları.

Ve anlarım, bu ağır kanatlar,
O sırça köşkte uçmak içinmiş meğer...
Yorulduğum her an,sırtımda taşıdığım her kambur,
İçimdeki çocuğu biraz daha uçurmak içinmiş.