Çocukluğun aynasi Şiiri - Mesut Başar

Bir zamanlar,
çocukluğumun bahçelerinde koşardım;
toprak, ayaklarımın altında cömert,
gökyüzü, gönlümün üstünde sonsuzdu.

Her şey saf,
her şey berrak,
her şey masûmiyet kokardı.
Rüzgâr, kulağıma gizli masallar fısıldar,
annemin sesi, bir ninnî gibi
gecenin koynuna düşerdi.

O günler, kalbimde hâlâ
bir şebnem tazeliğiyle saklıdır.
Ne gam bilirdim,
ne hicran;
gözlerimde sadece rengârenk bir bahâr vardı.

Şimdi büyüdüm;
yollar yoruldu, eller boşaldı,
fakat anılar, içimde hâlâ
bir âyîne-i safâ gibi parlıyor.

Ve bilirim ki,
hayat ne kadar karanlık olursa olsun,
çocukluğumun o aydınlık günleri
ruhuma hep bir şems gibi doğacak.