Çocukluğumun Evi Şiiri - Gülcan Arıkan

Balkonunda oturup
amcalarımın kasetlerini dinlediğim,
bahçesindeki merdivenlerinde
karınca besleyip,
yerdeki karelerinde seksek oynadığım,
İstanbul'dan gelecek haberleri
balkonda heyecanla beklerken,
babaannemin sesiyle sofraya çağrıldığım,
güzel ev...
Sana bu son gelişimde içim buruk,
gözlerim yine nemliydi,
bahçende seksek oynadığım bazı günler gibi...
Hayat ikimizi de yabancı yele savurmuş,
Şimdi bir Eylül akşamı
karşı karşıya getirmişti bizi
Babaannem balkonundan
beni sofraya çağırmıyordu artık,
dedem bahçeyi sulamıyordu...
Canım Aliye teyzemin kapısı penceresi kilitli,
bahçesi,evinin odaları karanlıktı
Çocukluk neşesiyle odalarında oynadığım,
balkona düşen meyve ağacının dallarından
meyve topladığım,
gökyüzündeki pamuk bulutlardan
Hayalimde kahramanlar yarattığım
günlerden çok uzakta...

Şimdi yıllar sonra kısa bir an
Hayat bizi karşı karsıya getirdi
biraz hüzünlü,
biraz kederli başım
ve artık hayatta olmayan canlarıma rağmen..
O güzel insanlar o güzel atlara binip gittiler...
Bir gün hepimiz gideriz anılarımı sakla
Bir gün hepimiz gideriz
Ev kal sen sağlıcakla...