Çocuklarımız Şiiri - Mustafa İsmet Keskin

Mavi gözlü çocuklar vardı sokakta,
Yanakları, gözleri hep yaş içinde.
Zayıftı bedenleri,
Saçları elleri kir pas içinde.
Biri vardı elleri açmış
Buzlar üstünde:
‘’Bir ekmek parası amca! ’’diyordu.
Ayağı buzlara açık,
Elleri buz gibi insanlara.
Diğeri ağlamaklı bir sesle:
‘’Sevdiğinin hatırı için al.’’
Diyerek mendil satıyordu.
Düşündüm, düşündüm, düşündüm...
Hüznüm bütün dünyayı sardı.
Gözyaşım sel oldu aktı
Ve şimşekler çaktı beynimde.
O gece anladım, çaresizliğin göz yaşlarını.
O gece anladım, gecenin karanlığını, soğuğunu
Ve o sabah anladım,
Sabahın uzaklığını.
O zaman yaşadım sokak çocuklarını.
Artık ben de sokak çocuğuyum.
Çocuklar sokaktan kurtulana dek.
Çocuklar maviliğe kavuşana dek.
16 06 1998