Çocuklarımız Var Şiiri - Burhan Güler

"Çocuklarımız Var"

Çocuklarımız var
yarı çıplak rüzgârın altında,
dudaklarında susuzluğun çatlak izi,
ellerinde toprağın sert nasırı.
Acıları yüzlerine sinmiş,
bir kentin en kül rengi sabahını taşır gibi.

Çocuklarımız vardı bir zaman;
baharındayken koparılan,
gövdesi yarım bırakılmış bir dalın acısını duyan.
Şimdi hayatı eline değil,
soğuğun metaline sarılan çocuklarımız var.
Gözlerinde palet izleri,
oyunların küllenmiş sesi,
çığlıkları sessizliğe gömülmüş.

O çocuklar ki…
toprak rengi elleriyle
dünyanın en eski yarasını okşar gibi gezerler.
Başak sarısı yürekleri
bir ülkenin unutulmuş masalını taşır.
Yürekleri ellerinde,
ellerinin içinde gözleri;
gözbebeklerinde kimsesiz bir umut titrer.

Onlar ki…
ezilmişliğin ağırlığını
kendi dudaklarında çatlatmışlar,
paramparça bir yüreği
gün boyu sırtlarında taşırlar.

Onlar ki…
hep unutulmuş,
hep yok sayılmış;
bir defterin en çok silinen satırı gibiler.
Ama yine de güzeller
Mezopotamya kadar derin,
Munzur kadar asi.

Ve berrak,
bir suyun kendini hiç kirletmemiş
o ilk akışı kadar berrak
yürekleriyle dururlar dünyanın karşısında.

Burhan GÜLER

(istanbul/2001)