Çocuklara Dair Şiiri - Hakan Türkyılmaz

Biz durumdan vazife çıkarmadan önce
Sen, en bulutsuz gecenin
Ayı gizlediğini
Denizin nasıl durulduğunu
Çocukların
Annesiz ve şefkatsiz
Acının kollarında uyuduğunu
Apoletli canavarlara anlatmalısın
Dişsiz, ihtiyarların
Kollarında doğmuş
Anasını emmeden bir bebek
İlk acıyı tatmış diye...
Çorak toprağın ve çölün
Dili olsaydı keşke
Dudakları çatlamış zaman
nasıl bekler
Yağmurunu
Koklamak için tenini
Bir yeşil kubbenin
Ne bağrında gömüü
Nebiye ağıttır
Ne de gölgeleyen
Bulutların feryadı
Peygamber yokken çocuklar
Daha doğmadan öksüz
Bir o kadar yetimler.
İnsan,
Kerbela kadar çaresiz
Hüseyin gibi susuz kalsa
Gülümsemek
Gelirmiydi hatrına
Çocuklara dair ne varsa
Hep unutmuş insanlar
Emdiği göğüs kimin
Başını okşayan kim
Ağlasa kim silecek yaşını
Ölse kim çığıracak ağıdını
Büyüdüğünde ellerine
Yakacak kınasını
Yalnız
Şam ın, Halepin değil
Kudüsün ve Gazzenin
Mısır'ın ve Yemenin
Gözüyaşlı yetim
Çocuklarına anlatın
İnne fettahne derken
Rabbin
En sevdiği yetimine
Zaferi müjdeliyor diye.