Çocuk yüreğimi geri istiyorum

Yazmaya elim varmıyor.
Ne kadar yabancı bir dünyada yaşıyoruz.
Ve gittikçe uzaklaşan bizler.
Seviyor seviliyoruz.
Oturup dinlesek birbirimizi, ne Leylâlar, ne Mecnunlar, ne yalanlar...
Yüzyıllar boyu vazgeçemediğimiz özgürlüğümüzü feda ediyoruz bir çırpıda bir sevda uğruna. Ve siliyoruz sevdamızı umursamazca, bahanesi yeni bir beyaz sayfaya.

Yer Fındıkzade.
Küçük, uzunlamasına giden sıra sıra odaları olan bir ev. Çocuk altı yaşında henüz. Gün ortası oyuncak zamanı. Arka odada dalmış oyunlarına kendi dünyasında. Bir uğultu, karışık sesler ve çığlıklar peşi sıra.

Yangın! Yanıyoruz!
Ana kucağı bu ama neden neden şimdi bu koşturmaca. Bir anda sokakta köşedeki Şeref bakkal bile orda.

- Terliklerim yok anne. Neden eşyalarımızı sokağa çıkartıyorlar.
- Yılmaz koş yetiş evimiz yanıyor.
- Kızlar nerde Yücel?
- Okuldalar.
- Oğlan?
- Kucağımda.
- Sende bir şey var mı?
- Hayır yok, konuşma ne olur koş evimiz yanıyor.
- Yansın, kadın sizlere bir şey olmasın yeter bana. Geliyorum.

Çok uzun yıllar sonra.
Aynı kadın aynı adam başka bir ev başka bir zaman. Adam kadının kollarında. Gözleri o kadar boş bakıyor ki “feri sönmek” bu olmalı. Kadın için için dua ediyor. Adam sessiz, inlemek dahi büyük ızdırap. Zorla açıyor dudaklarını ve dökülüyor kelimeler tam elli yıl sonra.

- Seni çok seviyorum kadınım.

Bitti.
Bir hayat,
bir ömür,
bir insan,
bir arkadaş,
bir dost,
bir koca,
bir baba.
Evet “Seni çok seviyorum kadınım” diyerek bitirdi.

Hani o şimdi gözlerine bakıp da özlediğimiz kadınlar, adamlar nerede?
Neden bu kadar uzağız?
Neden sevgimizde yalnızca yüreğimiz yok?
Neden ters giden bir şeyler var gibi düşündürüyor hayat bana?
Yalan olan hangisi, çocukluğum mu, şimdi yaşadıklarım mı?
Aynaya bakıyorum.
Ne kadar da değişmişim!
Hiç eser kalmamış çocukluğumdan.
Bir değnek, o meşhur sihirli değnek elimde olsun istiyorum.
Yüreğimi çocuk yüreğimi geri istiyorum.

- Seni tanıyor muyum?
- Sanmam.
- Ben de tanımıyorum.
- Ne önemi var ki...
- Hadi gel saklambaç oynayalım.