Çocuk Yıllarım Şiiri - Kenan Gezici

Düşmez ki hiç gönlümden gülümsemen.
Açmıyor yorgun düşlerimden bir daha kalan.
Müjdelerle avutuyorum baksın diye gülüm.
Zaman iyice benden uzaklaşıyor yalnızım.
Bir tomurcuk açsa hafifçe eziliyor içimde.
Öksüz kalmış hiç tutamıyorum ellerimle.
Her seferinde sıcak ıssız dünyam yıkılıyor.
Kâğıt direklerle önce mazim elime düşüyor.
Oyuncak bebeklermiş meğerse soframdakiler.
Ben hep çocuk kalmalıydım yaşar giderdim.
Hep büyümeyi özlemeliydim büyümeden.
Sonra kim düşürdü aklıma büyüdüm.
Burnumun dibinden geçti bir bir yıllarım.
Geçmişimden hafızamda en çok çocukluğum.
Gerisi unutmayla dolup taşan sadece anılar.
Meğerse hayatımızın en özgür yıllarıymış.
Kurduğumuz tüm oyun senaryolar bizimmiş.
Şimdi çevrilen dolaplarda olduk figüran.

Kenan Gezici 13/09/2025