Çocuk Ve Kış Şiiri - Kürşat Sungur

Darasıyla birlikte gelirdi kapıya
Tozu dumana katardı  dökülen kömür
Birer maden işçisi gibi hepimiz
Elimiz yüzümüz kapkara
Leğenlerle taşırdık kışlık yakacağımızı
Akşamüstü kararmadan iyice hava
Alelacele ve gülüşerek
Alay ederek birbirimizle aklımız sıra
Kömür çekerdik çoluk çocuk
Sevinirdik düşündükçe
Kış boyunca bu kömürle ısınacağımızı
Bilmezdik  hiçbirimiz hüzün içinde
Bir gün  uzaktan özleyerek  bakacağımızı
Bilemezdik, bu hoyrat zamanı
Bir maden arar gibi
Ömür boyu arayacağımızı.
Kış boyunca yaktığımız kömür misali
Yanıp kül olacağımız aklımızın ucundan geçmezdi..
   Soğuktan buz kesince her yanımız
Koşa koşa giderdik mutlu yuvamıza
Sobanın  sıcağında kururdu
Ceketimiz, ayakkabımız..
Kıvrılıp yatardık bir kenara usulca
Fırında patates olurdu
Börekler, keteler, fokurdayan güğüm
Televizyon karıncalanır dururdu
Hep bir şeyleri düzeltme uğraşıyla
Ne ara büyüdük biz
Daramızı alıp bıraktılar
Herbirimizi bir kapıya
Ne ara atıldı boynumuza
Bu kördüğüm...
  Sanki bin yıl öncesinde kalmış gibi
bir masaldan
farksız şimdi
Yerli malı haftası, portakal kokan sınıfımız
Sırtımızda taşıdığımız kızak
Bize nasılda yabancı
Bizden ne kadar uzak
Oysa burnumuzu çekerek yaşadığımız
O  hayat bizimdi..