Çocuk ve deniz Şiiri - Kemal Polat

Bir çocuk düşünün:
henüz yedi yaşında.
Tavşanlarını kovaladığı
Kırsal alanlar:
Hepsi de onunmuş gibi
Uzayıp giyorlar...
O hep yalnız, hep tek başına.

Ufukların maviliğini,
Dağlarla ufkun birleştiği yeri,
Uzun, uzun, seyreder;
'Hemen koşsam ulaşırım' der,
Ufkun maviliklerine dalar,
'İşte deniz orada... orada...'derdi,

Öylesine tutkulu hayalederdi,
Görmediğini, bilmediğini
Özleyen insanlar gibi.
Bir sevgiliden daha ileri
Hep merakeder, özlerdi denizi.

Elinde bir çalı değneği,
Çimenleri döver gibi
Bir sağa, bir sola savurarak
Dudaklarında bir türkü,
Ya da bir şiir'in sözleri.
Kendince duyğulu, kendince anlamlı.

Bütün bu duygular içinde
Habire gelişen çocuk dünyası
Bilinmez ki, nezaman başlar?
Nezaman biter? Bilinmez...
Nefes alıp veren körük misali,
Bir inip,birkalkan
O körpecik çocuk yüreği.

Sonunda biter deniz sevdası da.
Çünkü içindedir denizin artık:
Bir başka sevda gelişir
Gök'le denizin birleştiği yerde;
Nasıl yakalandığını anlayamadan
Birden bire başlar yürak ağrısı.

Dönmek istese de dönemez,
Artık bir hayaldir yediyaş çocukluğu.
Ufkuna baktığı dağlar kadar büyümüş:
Gençlik sorunları,gönül sevdaları,
'Yaaşamdır bu çocuğum,yaşayacaksın;
İşte ufuk, işte deniz,İşte kalpağrısı';
Diye, bari bir yol göstereni olsa.

20.05.1960 Haydarpaşa / İST. KemalPolat'