Çocuk, Tanrı’nın Tozlu Elidir

ÇOCUK,
TANRI’NIN TOZLU ELİDİR

Keder, hangi kader kazanında
Daha ne kadar kaynar bilinmez.
Un ufak oldu kalp, büyük bir darda
Daha ne kadar atar, o da bilinmez.
Ruh da acır, çocuk kendi dramında.

Oturur nefis, enkaz sofrasında
Dava, bir hırka bir lokma değil
Her lokma, molozdur boğazda
Kızının elini tutan bir babaydım
Erken ecelin tazyiki altında.

Çocuk, unutulmanın affıdır
Gelin kızların yüz görümlüğü
Maziyi tırnakla kazıyan hafızadır.
Çocuk, devamlı ağlayan, ağlatan
Bulut annenin serin gözyaşlarıdır.

Çocuk, Tanrı'nın tozlu elidir:
Hangi suda yıkasan masumluk,
Hangi bilince taşısan yoksulluk kalır.
Çocuk, bahar kokan baba nefesidir
Yalnız kalan ağaçların saçını okşar.

Çocuk, bellekte unutuştur
Merhamet ininde uykuya dalar.
Zaman, ömrün sessiz şarkısıdır
Toz getirir, rüzgâr da götürür
Çocuksa hüzne hatırlamadır.

Abdurrahman KAYA / Midyat
Üçüncü Yeni Dergisi 27. Sayısında (s. 42) yayımlanmıştır.