Cocuk Olsaydım Şiiri - Selçuk Levent

AH BİR ÇOCUK OLSAYDIM

Zaman, en çok içimi çaldı benden.
Bir gün dediler geçer, geçmedi.
Bir sabah uyanırsın, güneş başka doğar dedilr,
Her sabah aynı karanlık indi gözlerime.

Sırtımı yaslayacak bir dağ aradım,
Ya yıkıldı, ya arkamdan çekildi.
Ne zaman “tamam” desem,
Yarım kaldım.

İnsan büyüdükçe mi eksilir?
Ben eksildim…
Dost dediklerim,
Sırtımdan çok yüzümden vurdu beni.
Her söz kırık,
Her bakış hesaplıydı.

Sevmek bile lüks oldu bazı zamanlar,
Çünkü kimse sevilmeyi hak etmiyordu belki de.
Sussam içim çürüdü,
Konuşsam kalbim bölündü.

Çay demlenmediği gibi,
Umut da tutmadı artık içimde.
Ve ne çok şey öğrendim bu hayatta,
Ama ne çok bedel ödemeyi…

Kendimle barışamadım,
Kendimi affedemedim çoğu gece.
Büyümek dedikleri;
Hayal kırıklıklarına tahammül etmeyi öğrenmekmiş.
Beklememeyi öğrenmekmiş,
Sevilmemeyi bile kabullenmekmiş…

Bir çocuğun gözünde dünya,
Renkli kalemlerle çizilmişti oysa.
Şimdi her yer gri,
Her gülüş maske, her umut kısa ömürlü.

Kirlenmemekmiş mesele…
O yüzden belki de,
Büyüdükçe kaybettik kendimizi.
Yaralarımızı sardık ama,
İnancımızı kaybettik.

Ah… bir çocuk olsaydım.
Bir kırmızı balon yeterdi mutlu olmama.
Bir mendil, bir masal, bir sıcak el…
Ve belki de bir düş,
Yetip de artardı bu koca boşluğa.

Ah... bir çocuk olsaydım…
Bu kadar acıyı tanımazdım

Selçuk LEVENT
05/09/2025